Hoofdmenu 05-02-2024 

Prattenburg

Wandelafstand : 6,8 km
Weer: Bewolkt, vrij veel wind.  10,1º
Aantal deelnemers: 14
Hopman: Willem



Verbeeldingskracht is het vermogen
 om ideeën en gevoelens op te roepen,
zonder het te kunnen waarnemen.

Om te fantaseren over
wat er zou kunnen zijn,
kijken we
te vaak
naar wat er is,
 maar daarmee
verliezen we
wel
het mysterie
 van het leven
uit het oog.

Vandaag wandelen we
op het ons
zo bekende
"Prattenburg"
De bekende
route
maar
"om de  afwisseling"
in omgekeerde
richting.
En
het is
zoals
de hopman
halverwege,
vlak
voor
het heideveldje
en het koffiesnoepje,
mij toevertrouwde:
"In deze periode
is het
allemaal wel wat saai"

Of toch niet.....

We zijn inmiddels
bij het heideveldje
onder de beukenboom.

De beukenboom,
wiens
knoppen
onvoorwaardelijk
de richting
wijzen
naar
een nieuw
 begin.

Daar op die plek
dromen
we weg.
Daar vinden
we onszelf
terug
in onze
eigen
verbeelding.

En daar blijkt
de verbeelding
dichterbij
te zijn
dan we gedacht
hadden.

We verbeelden ons
liefde.
Liefde
welke soms
ver
weg lijkt,
maar
vaak
onder
handbereik
ligt.
Liefde
waarvan
we
soms niet
eens
weten
van wie
of wat.

Liefde
als een
oase
in
een levensloze
omgeving.

Liefde
die ons
 vrolijk
maakt
en  
 ons bevrijd
doet
voelen.

Maar soms
lijken
we klem te zitten
tussen onze
verbeelding
en de
werkelijkheid.

En zoeken we
naar tekens.

Onze
verbeelding
kan ons
dan verleiden
tot het negatieve,
het donkere
en ons vertrouwen
doen
omslaan
in angst.

En terwijl
onze angstige ogen
ronddwalen
op zoek
naar houvast
vinden we
in het midden
van de foto
de wandelstok
van Jaap

Stokken
zijn van
plantaardige oorsprong
 en als dusdanig
symbolen van
de onstuitbare vitaliteit
 van de natuur.
De kracht
van de
stok
kan dingen
veranderen.
Denk aan
de esculaap,
een stok
met daar omheen
een heilige slang.
Of  het
toverstokje.
Of de staf van Mozes
die het water
van de zee brak.

We zouden daar
nog veel meer
over kunnen
vertellen,
maar dan
zouden we
te ver
afdwalen.

Op het heideveldje
vertelt de
vrij straffe wind
ons deze morgen
via
het fluisteren
van de takken
van
onze beukenboom
dat wij verder moeten
met ons leven.

Terwijl we
verder wandelen
ondervinden
we een
vreemd leeg
gevoel.
We missen
iets
zonder
te weten
wat.
Het kan
het verlaten bos zijn.
We weten het niet.
Totdat
Jaap stokt.

Wellicht
was het
 de aanblik
van een
 dood stuk hout
of iets anders.
Maar Jaap beseft plots
 dat hij zijn wandelstok
bij een eerdere foto
achtergelaten heeft.
Onze trouwe wandelaars
kennen de liefde
van Jaap
voor zijn stok
en weten
dat een leven
zonder
stok achter de deur
geen optie
 voor hem is.
Samen met Bert
gaat Jaap terug
ons achterlatend.

Wij wachten.
Als we echter
 na een paar minuten
denken
genoeg
gewacht te hebben,
besluiten we
verder te trekken
terwijl we ons
inbeelden
dat
Jaap en Bert
 zich wel zullen redden.
Wat later ook
het geval
blijkt te zijn.

Toch
zijn we er
niet
helemaal
gerust op
en kijken we
regelmatig
om.

Totdat
we
het
verlossende
telefoontje
krijgen
dat
Jaap en Bert
al aan
de koffie zitten.

We zijn opgelucht
en ook wij
verlangen
naar de koffie.
Want we zijn moe.
Moe
door de
gebeurtenissen
van
de afgelopen
uren.

En voor even
sluiten we onze ogen.
En zien we
onze hopman
de kar trekken
op een voertuig
van houten stokken
onderwijl
vreemd sturend
aan zijn stuurwiel
op weg
naar magische
verten.
Of verbeelden
we het ons maar.

Het is
nu tijd
dat
onze ogen
geopend worden
om in te zien
dat er meer is
tussen
hemel en aarde
dan wij
kunnen vermoeden.

Samen met
Jaap en Bert
drinken
we koffie
bij de zussen.
  Terug    -  Vooruit