|
Vandaag neemt de hopman ons mee voor een wandeling van Natuurmonumenten in de bossen van het Planken Wambuis. De wandeling is 8 kilometer lang, maar omdat wij gewend zijn ook tijd te nemen om koffie te drinken en onze tijd ondanks dat we alle tijd hebben beperkt is, besluiten we bij voorbaat een stukje af te snijden. De rode pijltjes in het kaartje hierboven geven de afwijkende route aan. We treffen het. Ondanks regenachtige weersberichten voor deze maandag is het vanmorgen toch nog een allerzins acceptabele wandelmorgen. Grijs maar droog met af en toe een bleek zonnetje. We lopen langs mooie welliswaar uitgebloeide heidevelden met oneindige verre vergezichten. En door kaarsrechte lanen waar we aan de rijen bomen aan beider zijden de status van deze lanen menen te kunnen afleiden. Zowaar plekken waar weer de mooiste foto's genomen zouden kunnen worden.  Die foto's zijn er echter niet. We zouden natuurlijk kunnen zeggen dat de winter nadert en de natuur in slaap dommelt zodat het voor het oog allemaal iets minder wordt. En niet in beelden te vangen onbestemde gevoelens en verlangens nu de boventoon gaan voeren. Dat is natuurlijk ook wel een beetje zo. Maar dit keer komen we daar niet mee weg. Of het nu het zicht is wat toch nog niet optimaal is en het niet gezien heeft. Of het geheugen wat het geheugen even vergeten is. Feit is dat we onderweg, nadat we een paar mooie foto's genomen hebben, erachter komen dat er helaas geen geheugenkaartje aanwezig is om die foto's ook achteraf nog te bekijken.  Pijnlijk kijken we dan ook om ons heen naar karrenvrachten afgevallen blad welke de lanen die wij doorkruisen in een schitterend herfstdecor tooien wat we nu helaas alleen in onze herinnering kunnen opslaan. Gelukkig is er de troost van een bak koffie bij de Planken Wambuis waar al twee tafels voor ons gereserveerd staan. Met die tafels is iets vreemds aan de hand. Die gereserveerde tafels zijn helemaal niet gereserveerd en zeker niet door ons maar toch ook weer wel. Maar er is nog iets vreemds. Die tafels zorgen voor een soort, laten we zeggen natuurlijke selectie. Gemiddeld en dat gemiddeld zeg ik maar even, zodat niemand zich persoonlijk aangesproken behoeft te voelen. Gemiddeld is de verdeling zo, dat aan de ene tafel de helft van de wandelaars zitten die het wel kunnen hebben. En aan de andere tafel de volgende helft die het, laten we zeggen toch een beetje in de gaten moet houden en dat ook doet.  Maar ongeacht of we nu aan de tafel met de koffie met of aan de tafel met de koffie zonder gebak zitten, het was zondermeer weer een heel geslaagde wandelmaandagmorgen. |
